Jedenasty

                Dzisiejszy dzień był w Castelldefels niezwykle słoneczny i przyjemny. Prognozy pogody dotyczące deszczu na szczęście się nie sprawdziły. Jednak ani aura na zewnątrz, ani nic innego nie zapowiadało prawdziwej burzy, która zawitała w jednej z posiadłości tej nadmorskiej dzielnicy.

– Że niby ja olewam ważne dla ciebie sprawy, tak?! – jej głos rozniósł się po wielkim pomieszczeniu.

– A co? Ja?! – drwił – Przecież to ty nie chcesz ze mną wychodzić!

– Powiedziałam przecież, że pójdę z tobą na tą głupią galę! – jęknęła.

– Głupią? – zaśmiał się gardłowo – Jakoś jak byłaś na niej z Ramosem, to nie była głupia!

– Nie wciągaj w to Sergio – ostrzegła.

– Bo co? Jakby cię zaprosił, to byś pewnie w podskokach pobiegła. A ze mną? Ja to tylko ja. Twój nic nie znaczący chłopak. Możesz mieć gdzieś istotne dla mnie sprawy.

– A mam ci przypomnieć, jak ty postępujesz względem spraw ważnych dla mnie? – prychnęła.

– Śmiało – zachęcił.

– Świetnie wiedziałeś, jak ważna była dla mnie kwestia wyborów prezydenckich w klubie. Wiedziałeś, jak przedstawiała się sytuacja. Wiedziałeś, że Laporta na nas liczył. Mało tego, obiecałeś mu, że pojawisz się w dzień elekcji. I co? I miałeś to gdzieś. Olałeś nie tylko Joana i mnie, ale też klub!

– Nie wyjeżdżaj mi z takimi tekstami, że olałem klub! Mówisz to tak, jakbym niczego dla Barcy nie robił!

– Zostawmy klub. – machnęła ręką – Obiecałeś coś Laporcie, a potem ja musiałam świecić za ciebie oczami. Wiesz, jak głupio się czułam? Powinieneś tamtego dnia być przy mnie w Barcelonie, a nie w Gabonie!

– Przecież wiesz, że Eric… – nie dała mu dokończyć.

– Nie wykręcaj się Abim! Znałeś datę wyborów, mogłeś to tak dograć, żeby pojawić się i tu, i tu. Ale nie, po co? Przecież elekcje były ważne tylko dla mnie, a dla wielkiego pana Messiego się nie liczyły.

– Do czego zmierzasz? Chcesz, żebym to ja okazał się tym złym?!

– Skończ już wreszcie! – wydarła się i spojrzała błagalnie na piłkarza – Przestań, Leo, przestańmy. Pójdę na galę. Ustawię grafik tak, żebyśmy mieli dla siebie więcej czasu. Ale ty też musisz się postarać i okazać mi choć odrobinę zrozumienia… – podeszła do niego i ułożyła dłonie na szerokiej klatce piersiowej. Wziął głęboki wdech i popatrzył dziewczynie w oczy. Po chwili przyciągnął ją za biodra i delikatnie pocałował.

– Naprawdę ze mną pojedziesz do Zurychu?

– Naprawdę. Tylko się już uspokój – poprosiła.

– Już się uspokoiłem – uśmiechnął się cwano, wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni na piętrze.

***

                Każdy związek ma wzloty i upadki. I nie ma tutaj znaczenia, jak bardzo jest się znanym, jak jest się zasłużonym dla jakiejś dziedziny. Lepsze i gorsze momenty nie omijały też Lionela oraz Cary. Jednak ostatnio codzienne sprzeczki się skończyły i wszystko zaczynało zmierzać ku lepszemu. Dziewczyna poświęcała piłkarzowi więcej czasu, a on starał się być dla niej i jej obowiązków zawodowych bardziej zrozumiały. Udało im się nawet wyjechać na dwa dni do Francji, gdzie nie odbierali żadnych telefonów. Niestety, po powrocie zostali natychmiast zasypani wiadomościami. Jedna z nich przelała czarę goryczy. SMS od Sergio Ramosa.

– Ale ty niczego nie rozumiesz! – krzyczała i żywo gestykulowała.

– Tak?! No to może mi to wyjaśnisz?! – popchnął krzesło, które z głośnym łoskotem upadło na ziemię – No mów! – był wściekły. Oczy brunetki powiększyły się i zdradzały strach, który musiała czuć.

– Lio, uspokój się – chciała do niego podejść, ale ostatecznie usiadła na kanapie, pozostając w bezpiecznej odległości od swojego partnera.

– Jak mam się uspokoić? No jak? – jęknął. Jego głośne kroki ucichły, kiedy zajął miejsce w fotelu – Mam wrażenie, że nic nie jest ostatnio takie, jakie być powinno.

– Nie tylko ty – wyszeptała.

– Cara, co się z nami stało? Nie ma już chyba kwestii, z powodu której nie moglibyśmy się pokłócić. – oparł łokcie o kolana i schował twarz w dłoniach – Co się z nami stało? – wzruszyła ramionami.

– Nie wiem. Chyba po prostu znowu zawaliłam – czuła, jak pod powiekami zbierały się jej łzy.

– Nie. Jak już to zawaliliśmy oboje.

– Lio, – spojrzała na niego przepraszająco – to wszystko nie tak miało wyglądać. Ja się naprawdę starałam.

– Wiem, Cara, wiem. – westchnął głęboko. Wstał i usiadł tuż przy dziewczynie. Przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Nadal nie była mu obojętna. Jednak coraz mniej wierzył w to, że była tą jedyną – Po prostu chyba nie jesteśmy sobie przeznaczeni. Inaczej nie kłócilibyśmy się o każdą możliwą pierdołę. Przepraszam, nigdy nie chciałem cię do niczego zmuszać. Tym bardziej do uczuć.

– Nie, Lio. Ty mnie do niczego nie zmuszałeś, to nie było tak. – uniosła głowę i wpatrywała się w jego oczy. Pogładziła jego policzek – Nie byłeś i nie jesteś mi obojętny. Ale nie chcę, żebyś żył w ciągłej niepewności. Ja sama nie znam siebie i swoich uczuć. Po prostu przez tyle lat wypierałam to ze swojej świadomości, że teraz trudno mi jest się przyzwyczaić do czegoś takiego. Zasługujesz na kobietę, która codziennie będzie ci mówić, że cię kocha. Bo jesteś naprawdę wspaniałym facetem, Lio.

– Wiem. – zaśmiał się – Inaczej taka kobieta jak ty by na mnie nie spojrzała. I kurde, teraz nie wiem, co powinienem zrobić, żeby nie popsuć naszej znajomości. Bo nie chcę tracić z tobą kontaktu, ale też widzę, że związek po prostu nie robi nam dobrze.

– Może spróbujmy przyjaźni? Spróbujmy normalnie żyć w swoim towarzystwie. W końcu fajni z nas ludzie, więc powinniśmy się dogadać, nie? – otarła łzę i krzywo się uśmiechnęła.

– Pewnie, że tak. Pozostaje jeszcze jedna kwestia. Co z galą? Bo możesz ze mną jechać, jeśli chcesz. Albo z Charlym jeśli wolisz…

– Nie. Ja sobie chyba w tym roku odpuszczę. Zresztą mam teraz dużo pracy, więc bardziej się przydam w szkółce aniżeli w Zurychu. Sepp i Michel jakoś to przeżyją. Poza tym, wyniki są przecież oczywiste, nie? – chichotała.

– Co masz na myśli? – nie rozumiał, ale po chwili się zreflektował – Rozmawiałaś z Blatterem i znasz zwycięzcę, tak?

– Cóż… Rozmawiałam z nim, to prawda, ale nie zdradził mi nazwiska. Jednak powiedział, że jak zwykle miałam rację i intuicja mnie nie zawiodła. – widząc spojrzenie Argentyńczyka, pośpieszyła z wyjaśnieniami – Bo my co roku bawimy się w takie obstawianie laureatów Złotej Piłki, Puskasa i najlepszego trenera. I od kilku lat jestem nieomylna co do Złotej Piłki.

– Tak? – zaśmiał się – To kto wygra w tym roku?

– Nie mogę tego zdradzić. Tajemnica urzędowa FIFA. – położyła dłoń na sercu – Ale mogę powiedzieć tyle, że już za kilka dni niepodważalnie stanie się pan najlepszym piłkarzem w historii, panie Messi. – puściła mu oczko – Moje gratulacje – ucałowała jego policzek.

– W takim razie dziękuję pięknie, panienko Caballero – oboje opadli na oparcie skórzanej sofy. Byli wpatrzeni w to, co widniało za oknem. Mimo późnej pory, ogródek nadal był widoczny dzięki licznym latarenkom.

– Jutro zacznę się pakować. Nie będę ci siedzieć na głowie.

– Spokojnie, przecież wiesz, że… – przerwała mu.

– Wyprowadzę się jak najszybciej. Tak będzie najlepiej dla nas obojga, Lio – uśmiechnęła się lekko, kiedy ją do delikatnie przytulił. Lionel był wspaniałym facetem. Jednak bardziej pasował do niej jako przyjaciel aniżeli partner. Ona po prostu nie została stworzona do życia rodzinnego tudzież miłosnego. I właśnie została w tej tezie utwierdzona. Nic nie potoczyło się po jej myśli. Skoro nie wyszło jej z Messim, była pewna, że nigdy nie uda jej się stworzyć trwałego związku. Skoro nie potrafiła pokochać go całym sercem przez te kilka wspólnych miesięcy wspólnego życia, nie pokocha już nikogo – takie było jej zdanie. I chyba nic nie było w stanie przekonać jej do jego zmiany. Chociaż… Cuda się przecież zdarzają, nieprawdaż?

***
Who's the drama queen? XD
Wiem, że pewnie macie ochotę mnie znaleźć i zabić, ale... Na swoją obronę powiem, że tak miało być od początku. ;p Zostały nam tutaj trzy rozdziały oraz epilog.
Co do opowiadania o Rafaelu... Przepraszam. Tak bardzo Was przepraszam! Ostatni rok nie był dla mnie zbyt "twórczy". Powiecie pewnie "Ale jak to? Przecież zaczęłaś pisać książkę!" Owszem, zaczęłam, ale to zupełnie inna tematyka, coś bardziej w kierunku poradnika/kursu dla opornych, więc nie wymaga ode mnie dużej fantazji - a i tak od jakiegoś czasu moja praca nad tą książką utknęła w martwym polu... Brakuje mi chyba ostatnio..motywacji? Książkę kiedyś dokończę, bo mam rozpisany cały plan, a zresztą nie powinno to być zbyt obszerne... Jednak co do opowiadań... To nie tak, że chcę odejść z bloggera. I na pewno stąd nie zniknę. Nie mogę jednak obiecać, że po zakończeniu "Amigos con derecho a roce" powstanie coś nowego. I nie chcę też obiecywać, że uda mi się ukończyć "Freaky like me"... Mam nadzieję, że mnie rozumiecie.
Jednocześnie podsyłam link do mojego innego bloga - może coś tam dla siebie czasem znajdziecie ;) https://ohhmylotus.blogspot.com/