Czternasty

                Po wspaniałej nocy z cudowną kobietą Sergio szykował się na prawdopodobnie najważniejszy wieczór swojego życia. Zmierzał do autobusu, który miał zawieść drużynę narodową jego kraju na stadion. Już miał wchodzić, kiedy ktoś pociągnął go za łokieć. Odwrócił się i mimowolnie uśmiechnął. Przed nim stała Cara. Miała na sobie jego koszulkę z reprezentacji i obcisłe spodnie. Z rozpuszczonymi włosami i delikatnym makijażem wyglądała pięknie. Zarumieniła się, kiedy tak taksował ją spojrzeniem.

– Coś się stało? – zmartwił się nieco.

– Nie. – zaprzeczyła szybko – Ja tylko… Chciałam ci życzyć powodzenia. – objęła go za szyję i złączyła ich usta w namiętnym pocałunku. Kiedy się od siebie oderwali, dziewczyna popatrzyła prosto w jego brązowe oczy. Ułożyła dłoń na jego policzku, a piłkarz wykonał ruch, jakby chciał się w nią wtulić. Pogładziła palcem lekki zarost Andaluzyjczyka – Sergio, co by się nie stało, jak by się nie skończył mecz, kto by nie strzelił gola, jak byś nie zagrał… – przyglądał się jej uważnie – Wiedz, że dla mnie to nie ma najmniejszego znaczenia. Zawsze cię będę kochać, rozumiesz? Tylko to się dla mnie liczy. Proszę, uważaj na siebie.

– Będę. – obiecał – A wiesz dlaczego? – pokręciła głową – Bo w końcu ktoś musi nosić te wszystkie pudła, nie? A z kontuzją to by było krucho. – zaśmiał się – A moja królewna nie będzie niczego dźwigać. – puścił jej oczko – Trzymaj kciuki, kochanie – musnął delikatnie jej zaróżowione usta i wszedł do pojazdu.

                Po „odnalezieniu się” w szatni francuskiego stadionu piłkarze przebrali się w stroje przeznaczone do rozgrzewki i powoli wychodzili na płytę boiska. Kiedy pomieszczenie niemalże opustoszało, wychowanek klubu SevilliaFC zatrzymał starszego kolegę z Fuenteabilli.

– Don Andres, potrzebuję pomocy – wyznał. Gracz Blaugrany uśmiechnął się lekko i usiadł obok nominalnego obrońcy.

– Coś się stało?

– Ty długo znasz Lívię… – zaczął zdenerwowany – I znasz ją dobrze. Przez ten ostatni rok… Myślisz, że ona jest gotowa na coś poważnego? – wypalił.

– Ramos, z tą dziewczyną nigdy nie było nic wiadomo. – poklepał go pocieszająco po plecach – Ale widzę, że przy tobie odżyła. Uśmiecha się. Jest pełna energii. I nie boi się już okazywać uczuć. Sergio, Lívia to wspaniała dziewczyna. Jej biologiczna rodzina dla niej praktycznie nie istnieje. Jej rodziną stali się ci, którzy zawsze przy niej byli. Ale ty to doskonale wiesz.

– Tak, wiem… – jęknął.

– Boisz się, prawda?

– Jak cholera. – przyznał – Niby mówi, że mnie kocha i to od ponad dekady, ale ja się boję, że może mnie kiedyś zostawić, rozumiesz?

– O dziwo, tak. Posłuchaj, to normalne, że masz obawy przed utratą ukochanej kobiety. Każdy z nas tak ma. Jeśli kochasz, to się boisz. Taka prawda. Ale coś mi się wydaje, że to nie o tym chciałeś pogadać, mam rację?

– Tak.

– No to? O co chodzi? – posłał mu delikatny uśmiech.

– Ja… Ja wiem, że dzisiejszy mecz jest bardzo ważny i nie ma miejsca na błędy, ale chciałbym cię o coś poprosić.

– Śmiało – zachęcał.

– Wiesz, jeśli będziesz przy piłce i będzie akurat okazja do zagrania do mnie, tak, żebym mógł strzelić bramkę, to błagam cię, podaj mi.

– Sergio… – brwi Iniego powędrowały w górę – W porządku. Zrobię to. Tylko powiedz mi, co masz zamiar zrobić? Bo nie wierzę w to, że chcesz się po prostu wpisać na listę strzelców.

– Czemu? – zachichotał.

– Bo to do ciebie niepodobne.

– Masz rację. Pod koszulką reprezentacyjną będę miał jeszcze biały T–shirt z napisem. – sięgnął do torby i wyjął kawałek materiału, pokazując czarne litery koledze.

– Naprawdę? – nie wierzył.

– Tak. Mam nadzieję, że wyjdzie. Jak strzelę gola, to pobiegnę pod trybuny i uniosę trykot. W spodenkach mam specjalną kieszonkę na zamek. Wybierałem godzinami z Marią. Mam nadzieję, że jej się spodoba.

– Na pewno. Wiesz, chyba powinniśmy już iść, bo del Bosque się wkurzy – podnieśli się z miejsc i ruszyli w kierunku murawy. Tam już rozgrzewali się pozostali piłkarze. Trener stał i bacznie się przyglądał poczynaniom podopiecznych.

– O, proszę. Kogo my tu mamy? Ramos i Iniesta sobie przypomnieli o czymś takim jak boisko? – kpił Vincente.

– Przepraszam. To ja zatrzymałem Andresa – opuścił głowę Andaluzyjczyk. Bał się, że trener się zdenerwuje i posadzi go na ławce – a tego by chyba nie przeżył. Nie dziś.

– Mister, możemy porozmawiać? Sergio niczym nie zawinił. A ja mam pewną sprawę. Zostanę dłużej, żeby się porozciągać.

– W porządku. Ramos, dołącz do kolegów, a ty mów, o co chodzi. Tylko szybko. – hiszpańska „szóstka” wyjaśniła wszystko selekcjonerowi, a ten się zamyślił – I mam go trzymać bezwzględnie przez całe spotkanie? Andres, przecież wiesz, że taka obietnica byłaby nieodpowiedzialna z mojej strony. To jest FINAŁ! – podkreślił ostatnie słowo.

– Wiem, Mister, ale Sergio jest obecnie w świetnej dyspozycji. Zmienia klub i też będzie chciał zagrać jak najlepiej, żeby zrobić na PSG jak najlepsze wrażenie. On potrafi grać pod presją. Wydoroślał. To już nie ten sam młokos, który skakał do wszystkich z pięściami, gdy coś nie szło po jego myśli. Sądzę, że zasłużył na rozegranie pełnego spotkania. A na dodatek ta koszulka… – oboje się podświadomie uśmiechnęli.

***

                Po ceremonii zamknięcia nadchodzi czas na finałowy mecz Mistrzostw Europy 2016 we Francji. Naprzeciwko siebie stają dwie piekielnie silne ekipy. Niemcy kontra Hiszpanie. Wielki Bayern kontra gwiazdy Realu i Barcelony, bo to właśnie na nich skupiać się będzie największa uwaga tego wieczoru. Kto strzeli tym razem? Jakim wynikiem zakończy się spotkanie? Kto wykaże się najlepszą postawą spośród występujących? Czy sędziowie podejmą jakieś kontrowersyjne decyzje? Atmosfera na boisku będzie spokojna czy raczej iskry posypią się między spragnionymi zwycięstwa reprezentacjami?

                Trybuny wypełnione po brzegi. Stade de Frace pęka w szwach. Pokolorowane jest setkami flag. Kibice zdzierają gardła, wspierając swoich wybrańców. To coś niesamowitego. Wszyscy oczekują tutaj emocjonującego spektaklu piłki nożnej. I wszystko wskazuje na to, że tak właśnie będzie.

                Pierwszą połowę z przytupem zaczynają Hiszpanie, szturmem rzucający się na bramkę Neuera. Pedro sprawdza czujność Niemca już w czwartej minucie oddając silny strzał z dystansu. Kanaryjczyk myli się o pół metra i piłka przelatuje tuż obok prawego słupka. Wyprowadzenie Manuela nie przynosi efektów, bowiem wysoki pressing przyczynia się do łatwej straty Boatenga jeszcze na własnej połowie. Fabregas zagarnia futbolówkę i przerzuca ją nad nadciągającym obrońcą. Okrągły przedmiot ląduje idealnie pod nogami Aduriza, który uderza z woleja i… zapewnia swojej drużynie prowadzenie! To daje kopa obu drużynom. Jednak to mieszkańcy Półwyspu Iberyjskiego wydają się być bardziej zmotywowani. Nie ustają w kolejnych próbach zaskoczenia podstawowego bramkarza Bayernu Monachium. Jednak młody Niemiec godnie odpiera wszystkie ataki.

W czterdziestej trzeciej minucie w sytuacji strzeleckiej znajduje się Mario Gotze. Powrót szybki niczym błyskawica w wykonaniu Piquenbauera zatrzymuje rozochoconego wychowanka Borussi Dortmund. Niestety minutę później gracz Dumy Katalonii nie ma tyle szczęścia i jego wejście nie jest czyste. Żółta kartka. Rzut wolny. Dwadzieścia dwa metry. De Gea paraduje po linii i żąda muru z czterech piłkarzy. Thomas Muller skupia się na ustawionej przy swoich nogach piłce. Bierze delikatny rozbieg, a już chwilę po tym idealnie podkręcona futbolówka witana jest w siatce przez rozentuzjazmowanych kibiców z ojczyzny Angeli Merkel. Arbiter gwiżdże i zaprasza na piętnastominutową przerwę.

W drugiej połowie to Niemcy naciskają bardziej. W wymianie i podaniach widać wkład Guardioli, który przywieźli ze sobą gracze Bayernu. Jednak nie takie numery i nie z tą reprezentacją – reprezentacją, której połowę kiedyś trenował Pep, a drugą połowę uczono, jak przerwać słynną tiki–takę. To właśnie duża liczba krótkich podań na niewielkiej przestrzeni powoduje, że piłka znów ląduje w posiadaniu aktualnych jeszcze Mistrzów Europy. Atmosfera się zagęszcza. Poziom złości i rozdrażnienia rośnie z każdą minutą, która nie przynosi zmiany wyniku na potężnej tablicy. Zaczynają się faule, jednak nie takie, które zaskutkować by mogły czerwoną kartką i wyrzuceniem z boiska. Presja wzrasta. Sędzia lata w tę i z powrotem. Żółtych kartoników obejrzało z bliska już osiemnastu mężczyzn. Arbiter ma cichą nadzieję, że nie zabraknie mu specjalnej pianki, której musi używać przy każdym wykonywanym wolnym. Coraz trudniej także zachować trzeźwość umysłu i idealnie wkleić się w linię obrony tak, aby nie było pozycji spalonej. Dlatego też chorągiewka liniowego powiewa częściej niż normalnie. Szykują się zmiany w obu drużynach. Joachim wpuszcza za wykończonego Boatenga Mustafiego. Za Gomeza wchodzi Draxler. Vincente ściąga Pedro, którego zastąpić ma znajdujący się w świetnej dyspozycji Nolilto. Koke schodzi, a na plac boju wchodzi stary wyjadacz, który ma na nowo wprowadzić tę magię do La Furia Roja – Iniesta. Vincente del Bosque zastanawia się nad zmianą bramkarza, ale ostatecznie stwierdza, że jeśli dojdzie do konkursu rzutów karnych, Iker może sobie z tym nie poradzić –nie znajduje się w rytmie meczowym.

Zegar pokazuje siedemdziesiątą dziewiątą minutę. Czasu coraz mniej, a bramek nie przybywa. Nadal jest remis. 1:1 na Stade de France. Del Bosque ryzykuje i ściąga Silvę, a wprowadza Alvaro Moratę. Następuje delikatne przemieszanie w ustawieniu i La Roja jest jakby świeższa oraz znacznie żywsza. Selekcjoner uśmiecha się pod nosem, widząc jak świetnie dogadują się Cesc oraz Andres, uzupełniani w środkowej linii przez młodego Thiago. Zestawienie w obronie Juanfrana, Pique, Ramosa i Alby też okazuje się być strzałem w dziesiątkę. Rywal nie może się przedrzeć przez ten żywy mur. Aritz, Nolito i Morata straszą szyki obronne Niemców – skutecznie. Dochodzi do tego, że po piłkę musi się cofać Muller. Jednak przechytrzony przez Juanfrana pada jak długi, potykając się o własne nogi. Hiszpanie grają dalej, jednak zawodnik Bayernu nie podnosi się z murawy. Piłka w aut, arbiter podbiega do leżącego. Niemiec kręci głową i wstaje, wraca do pracy. Jednak już dwie minuty później zatrzymuje się przy linii bocznej i tłumaczy coś zawzięcie Joachimowi Lowowi. Chwilę po tym, utykając, schodzi z boiska, a zastąpić go w tych ostatnich minutach podstawowego czasu gry ma za zadanie Podolski. Na murawie zaczyna się nerwówka. Na pięć minut przed końcem regulaminowych dziewięćdziesięciu na tablicy nadal widnieje remis, który nie zadowala nikogo. Dogrywka nie uśmiecha się nikomu. Zawodnikom daje się we znaki nie tylko zmęczenie, ale też dzisiejsza aura zdecydowanie niesprzyjająca rozgrywaniu meczu takiej wagi. Ale to nie ma żadnego znaczenia. Dla piłkarzy liczy się tu i teraz. I to, by jak najszybciej zakończyć bój o wymarzone trofeum. Minuta osiemdziesiąta siódma pachnie bramką. Mario Gotze znajduje się w sytuacji sam na sam z De Geą. Zawodnik Manchesteru United brawurowo wychodzi z bramki. Zaskoczony Niemiec próbuje go ominąć, ale wtem świetnym powrotem może się pochwalić Pique, który czysto wymuskuje futbolówkę spod nóg wroga i szybko przekazuje ją na lewą stronę do Jordiego. Krótkie podanie do Iniesty, który robi kółeczko i puszcza oczko Ramosowi. Piłka wędruje do Cesca, a po chwili wraca do Don Andresa. W tej właśnie chwili Sergio znajduje się już na wysokości dwunastego metra, korzystając z faktu złamania linii spalonego przez Durma. Mistrz Świata z RPA oraz Mistrz Europy z Polski i Ukrainy w postaci zawodnika z numerem szóstym na czerwonym trykocie przymierza i podkręca, jak to ma w zwyczaju. Posyła piłkę wprost na głowę nieoficjalnego jeszcze piłkarza PSG, który w powietrzu nie ma nawet z kim walczyć i celnie umieszcza piłkę tuż pod poprzeczką. Krzyk i radość kibiców Hiszpanii Sergio słyszy jednak jakby przez ścianę. Mruga kilka razy i zaczyna swój rajd do tej jednej trybuny. Zbliża się do niej i już widzi przepiękną brunetkę w koszulce z jego nazwiskiem. Dziewczyna płacze, ale jednocześnie ma na ustach szeroki uśmiech. Są to więc łzy szczęścia. Jest jakieś dziesięć metrów od niej. Unosi trykot do góry, ukazując tym samym białą koszulkę z czarnym napisem, głoszącym: „Wyjdź za mnie!”. Dziewczyna przykłada dłoń do ust. Blondyn przeskakuje przez płotek i teraz dzieli ich już jedynie metalowa poręcz. Piłkarz całuje ją delikatnie i ociera łzy ukochanej.

– To jak będzie? Bo nie mamy zbyt wiele czasu – oboje zanoszą się śmiechem.

– Tak! Wyjdę za ciebie! – ponownie łączy ich usta – Kocham cię, Sergio, ale wracaj już na boisko, bo cię z niego zaraz wyrzucą – zachichotała.


***
Jeszcze tylko epilog...