Pierwszy

                Były bramkarz objął ją czule ramieniem i poprowadził układem korytarzy na murawę. Piłkarze się rozciągali i przygotowywali do treningu. Od razu się uśmiechnęła na ten widok. To nie był mecz, a tylko sesja treningowa, ale i tak miała w sobie tę magię. Magię, którą ona tak kochała. Wtem rozdzwonił się telefon Hiszpana. Posłał dziewczynie przepraszające spojrzenie i odebrał. Niecałą minutę później odezwał się:

– Przepraszam, Cara, ale muszę coś podpisać. Znowu jakieś papiery. I prezydent chce mnie widzieć.

– Iść z tobą? – zapytała z troską.

– Nie, spokojnie. – uśmiechnął się – Luis! Przyprowadziłem ci gościa! Moja i Puyola asystentka!  No, mała, chyba jeszcze pamiętasz Lucho? – poklepał ją po plecach i ruszył ku wyjściu. Z dala przyglądał jej się trener i jakby nad czymś się zastanawiał.

– Cara? Cara Caballero? – nie wierzył.

– Cześć – zawstydziła się nieco.

– Cara, Boże, dziecko, jak ty wyrosłaś! Niech no ja cię przytulę. – objął ją mocno – Co ja mówię, ty już nie jesteś dzieckiem. Jesteś piękną kobietą! Przez telefon nie było tego widać – z jego gardła wydobył się cichy chichot.

– Dziękuję. No widzisz, a nie mówiłam, że kiedyś będziesz trenował pierwszy zespół? – zaśmiała się.

– Miałaś rację. Chłopaki! Przestawiam wam asystentkę naszego dyrektora sportowego, – ucałował ją w skroń – Carę Caballero Costę.

– Cara?! – wydarli się jednocześnie Bartra, Rafinha i Roberto.

– A no ja. – wpadła im w ramiona – Wyrośliście, zmężnieliście…

– A ty się zrobiłaś naprawdę seksowna – poruszył zabawnie brwiami Brazylijczyk.

– Pamiętasz, że mi kiedyś obiecałaś randkę, no nie? – upewniał się Sergi.

– Ale to było jakieś dziesięć lat temu i to na dodatek dlatego, że mnie szantażowałeś, że nie pozwolisz mi z wami grać! – udała oburzoną.

– Nieważne. I tak się liczy – skradł jej całusa i wrócił do treningu. Brunetka usiadła po turecku tuż za linią boczną i przyglądała się poczynaniom piłkarzy. Wszyscy wydawali się być radośni – z Danim na czele. Tylko jeden miał muchy w  nosie. Kto nim był? Lionel Messi, który cały czas mordował wzrokiem szczerzącego się jak głupi do sera Roberto – zwłaszcza, gdy ten próbował się popisać przed starą znajomą.

– Mam! – krzyknął trener, a wszyscy dziwnie na niego spojrzeli – No co tak patrzycie? – wzruszył ramionami – Pamiętasz, co ci kiedyś obiecałem? O El Clasico?

– A, wtedy jak zapomniałeś o moich urodzinach? – zwęziła oczy w szparki.

– Jeszcze raz cię przepraszam, myszko. Ale teraz ci to wynagrodzę. Bądź gotowa pojutrze o siódmej rano. Lecisz z nami do Madrytu.

– Czegoś ty się naćpał? – wytrzeszczyła oczy.

– Niczego. Obiecałem ci to przy świadkach. Przy Mou i Pepie, pamiętasz? – pokiwała głową – I teraz spełnię tę obietnicę. Lecisz z nami.

– Wariat. – zaśmiała się – Ale i tak cię wielbię, Lucho.

– Wracają stare dobre czasy… – rozmarzył się – Od dawna już tak na mnie nikt nie mówi.

– No to się przyzwyczaj, bo „mister” to mi raczej przez gardło nie przejdzie – ukazała rządek śnieżnobiałych ząbków w szerokim uśmiechu.

***

                W sobotę tuż przed godziną osiemnastą zawodnicy i sztab zaczęli wychodzić z tunelu na Santiago Bernabeu. Wśród nich była także Cara ubrana w klubowy dres. Mimo wszystko wyglądała ślicznie. Delikatny makijaż i luźno spleciony warkocz dodawały jej uroku. Z uśmiechem na ustach zasiadła na jednym z krzesełek i bacznie obserwowała sytuację na boisku. Razem z Luisem cieszyła się z gola Neymara, a chwilę później denerwowała po przyznaniu przeciwnikowi rzutu karnego. Ale to druga połowa spotkania była gorsza. Bordowo–granatowi więcej faulowali, widać po nich było wyraźne zdenerwowanie. Pepe i Benzema wykorzystali swoje szanse ustalając wynik końcowy na 3:1. Niepocieszeni Katalończycy schodzili do szatni z kwaśnymi minami. Caballero poczłapała za nimi, ale nic nie mówiła – wolała ich w owej chwili nie denerwować jeszcze bardziej, co, znając jej charakter, na pewno by się przydarzyło. Siedziała na ławeczce oraz czekała na Roberto i Bartrę. Kiedy w końcu wyszli, było jej ich żal. Zdawali się być tacy smutni…

– Ej, miśki. – przytuliła ich – Przecież to nie koniec świata.

– Ale przegraliśmy z Realem – rozpaczał Sergi.

– To nie wasza wina… – zaczęła, ale ktoś wszedł jej w zdanie.

– No jasne, że nie ich, bo twoja! – wydarł się brązowooki Argentyńczyk – Mówiłem Enrique, żeby cię nie zabierał, bo przyniesiesz nam pecha. – prychnął – I co? Miałem rację!

– Pogięło cię?! – nie wytrzymała i podeszła do niego bliżej. Stali bark w bark, dzieliło ich zaledwie kilka centymetrów. Mężczyzna miał okazję jej się teraz dokładnie przyjrzeć. Miała piękne, czekoladowe oczy, długie, czarne rzęsy i grube, ciemne brwi. Latynoska karnacja idealnie pasowała do ciemnobrązowych włosów, które gdzieniegdzie opatrzone były jaśniejszymi refleksami. Jej usta były doskonale skrojone i lekko malinowe. Była szczupła, widać było wystające obojczyki. Mimo tego miała bardzo kobiece kształty. Była zaokrąglona tam, gdzie trzeba. Widocznie się zdenerwowała, bo żyły na jej rękach się mocno uwidoczniły – Mówisz, że to ja niby jestem winna temu wynikowi? Ciekawe jakim, kurwa, cudem? Ja tam grałam? Ja wam strzelałam gole?

– Ty nas rozpraszałaś – chciał odgarnąć z jej twarzy zabłąkany kosmyk, ale szybko odtrąciła jego dłoń.

– Trzeba było na mnie nie patrzeć! – obróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku wyjścia. Po drodze nie odezwała się do nikogo. Nawet Daniemu ani Lucho nie udało jej się udobruchać. Bez słowa zajęła najpierw miejsce w autokarze, a następnie w samolocie. Założyła na uszy białe słuchawki i odcięła się od rzeczywistego świata.

Co on sobie wyobrażał? Jak mógł tak powiedzieć? Cholerny, pieprzony piłkarzyk się znalazł od siedmiu boleści. No okay, był wspaniałym piłkarzem, geniuszem, wirtuozem piłki, ale to go nie upoważniało do takich odzywek! Co on myślał, że jeśli ona była asystentką dyrektora sportowego, to wolno mu ją tak traktować? Nie doczekanie jego! Ona się tak nie da. A wręcz przeciwnie. Ta zacięta dziewczyna będzie mu teraz specjalnie działać na nerwy. Zapamięta sobie na przyszłość, że z Carą Lívią Evitą Caballero Costą się nie zaczyna!

Biedny Lionel jeszcze nie wiedział, że ta drobna osóbka to chodząca mieszanka wybuchowa. Ale wkrótce będzie miał okazję, aby się o tym dowiedzieć.