Trzeci

                Kiedy Josep Maria Bartomeu chce się z tobą spotkać osobiście i to w zaufanej restauracji, a nie w biurze, możesz być pewna, że coś się kroi. I nie zawsze może być to coś miłego – zwłaszcza w momencie, w którym zwalnia ludzi. Prezydent powiedział dziewczynie, że to nieoficjalne spotkanie, na którym jednak bezsprzecznie musiała się pojawić. Tak więc z samego rana wzięła rozluźniającą kąpiel, upięła wyprostowane włosy w wysokiego kucyka, zrobiła makijaż, ubrała sukienkę od Balmain, wsunęła stopy w czarne szpilki, przejechała po ustach czerwoną szminką i była gotowa do wyjścia.

                W lokalu czekał już Bartomeu, a z nim jeszcze jeden człowiek. Dziewczyna przywitała się z nimi i zajęła miejsce. Zamówiła kawę, po czym rozpoczęli rozmowę.

– Cara, jak wiesz, mamy w klubie małą rewolucję. – uśmiechnął się do niej życzliwie – Chcemy stworzyć specjalną komisję, która zajmie się sprawami transferów, przedłużaniem kontraktów i tak dalej. Ariedo Braida – wskazał na mężczyznę, siedzącego obok – będzie dyrektorem sportowym, a w skład komisji wejdą także Jordi Mestre, Javier Bordas i Carles Rexach.

– No dobrze, ale co ja mam z tym wspólnego?

– Otóż, moja droga Caro, ty również dołączysz do zespołu, ale tym razem już nie jako asystentka tylko pełnoprawny pracownik. Masz potencjał, co dało się zauważyć przez ostatni czas, a na tym stanowisku byś się tylko marnowała. Dałaś popis swoich możliwości już przy negocjacjach z Suarezem, kiedy to bez chwili zawahania wsiadłaś w samolot i chcemy, razem z Ariedo, byś działała na rzecz klubu. Nie chcemy cię stracić. – zapewnił – Mam nadzieję, że się zgadzasz?

– Jestem trochę zaskoczona.

– Spokojnie, nie musisz się niczego obawiać. – zabrał głos Włoch – Bardzo bym chciał, żebyś się przede wszystkim dobrze czuła w zespole. Wiem, że świetnie znasz się na tej robocie i branży. W końcu przez lata działałaś w La Masii i znasz też wszystkie szczegóły pracy swojego chrzestnego. Wierzymy w ciebie, panno Caballero.

– W takim razie się zgadzam – posłała im szczery uśmiech.

                Po służbowym spotkaniu szybko udała się do siedziby klubu. Zostawiła w biurze torebkę i spojrzała na zegarek. Dochodziła dwunasta. Powiedziała sekretarce, że wychodzi i udała się w kierunku Ciutat Esportiva. Przedzwoniła do trenera i poprosiła, by przyszedł do szatni chłopaków, zostawiając ich pod opieką swojego zastępcy.

– Co jest? – powitali się buziakiem w policzek.

– Luis, o co chodzi z Messim? O co wam poszło?

– Nie wiem, to on strzela fochy jak jakieś rozpieszczone dziecko. Bo co? Bo posadziłem go raz na ławce? Przecież to jest śmieszne – zdenerwował się.

– Nie powiedziałeś mu nic przykrego?

– Może mi się napomknęło, żeby nie gwiazdorzył – mruknął.

– Dobra. Kiedy kończą trening?

– Za dziesięć minut. Czekasz na Sergiego? – poruszył zabawnie brwiami.

– Nie. – dźgnęła go między żebra – Chcę pogadać z naszą gwiazdeczką.

                Siedziała na chłodnym korytarzu i czekała aż ten cholerny Argentyńczyk raczy wyjść z szatni. Coś strasznie mu się dłużyło. Ale kogo ona chciała oszukać? Przecież te bachory zawsze długo zwlekały z opuszczeniem tego jakże cudownego i pachnącego pomieszczenia. Nie pozostało jej nic innego, jak tylko liczyć kolejne upływające minuty. Kiedy w końcu drzwi się otworzyły i wyłonił się zza nich słynny La Pulga, podbiegła do niego i złapała mocno za nadgarstek.

– Co chcesz? – zwrócił się do niej ostrym tonem. Przyjrzał jej się uważnie i serce zaczęło mu bić szybciej. Wyglądała jak ósmy cud świata.

– Porozmawiać. – pokazał, by kontynuowała – Co masz do Luisa?

– Co? Nie rozumiem, o co ci chodzi, dziewczyno.

– Dobrze wiem, że jesteście skłóceni. Chodzi o ten ostatni mecz? Bo raz zacząłeś na ławce? – prychnęła.

– Ja nie jestem od tego, żeby grzać ławę.

– No jasne, zapomniałabym, przecież jesteś nie do ruszenia. – zaśmiała się – Ale wiesz co? Powtórzę ci coś: nie ma świętych krów. Każdy jest do ruszenia.

– No właśnie. Lucho jest do ruszenia – uśmiechnął się perfidnie. Podeszła do niego bardzo, ale to bardzo blisko. Ich usta dzieliły milimetry. Patrzyli sobie prosto w oczy.

– Zapamiętaj sobie jedno, gwiazdeczko. Jeśli Luis poleci, to zadbam o to, żebyś miał na ziemi piekło. Rozumiemy się? – niczym lwica starała się obronić ważnego dla siebie Asturyjczyka.

– A kim ty niby jesteś, co? Dziwię się, że nie poleciałaś razem z Zubizarettą. Po co oni cię tu w ogóle trzymają? Przyznaj się, komu obciągnęłaś, że dalej tu pracujesz?

– Jak masz czelność się tak do mnie odzywać? – spoliczkowała go. Złapał się na twarz i tępo na nią zapatrzył. Jeszcze nigdy w życiu nie został tak przez nikogo potraktowany – To dzięki mojej rodzinie jesteś w tym miejscu, w którym jesteś! – zdenerwowała się – Gdyby nie mój chrzestny to raczej nie byłbyś teraz bożyszczem tysięcy Katalończyków i małych chłopców marzących o kopaniu w piłkę. To on siedział i godzinami namawiał zarząd, żeby cię przyjęli do szkółki. Myślał, że wyrośniesz tu na porządnego i dobrego mężczyznę, ale najwidoczniej się pomylił. Jesteś świetnym piłkarzem, ale jak widać jedno w twoim wypadku wyklucza drugie – oczy zaszły jej łzami, lecz siłą starała się powstrzymać wypływ gorzkiej cieczy. Nie chciała pokazywać przed nim swojej słabości.

– Że co? Że twojej rodzinie?

– Nigdy mu za to nie podziękowałeś. Nie podziękowałeś za to, że narażał swoje stanowisko, byle by cię tu tylko sprowadzić i zapewnić odpowiednie leczenie. Nigdy! – miała o to żal do Argentyńczyka, którego uwielbiał jej wujek. Często wspominał o małym chłopcu i jego późniejszym progresie. Mało osób wiedziało, że Carles znalazł się przez to praktycznie na wylocie z klubu.

– Komu miałem niby podziękować? Nie wydaje mi się, żeby jakiś Caballero w czymś mi kiedykolwiek pomógł – był najwyraźniej zbity z tropu.

– Nie Caballero tylko Rexach. Charly Rexach, głupku – pokręciła głową i chciała odejść, ale brunet złapał ją za rękę i z powrotem do siebie przyciągnął.

– To twoja rodzina? – wpatrywał się w tą piękną istotę jak zaczarowany.

– To mój ojciec chrzestny.

– No widzisz, czyli jednak są święte krowy. Ty też jesteś nie do ruszenia dzięki Carlesowi.

                Stali tak i się na siebie patrzyli. Cara bardzo się podobała piłkarzowi, ale nie do końca wiedział, jak z nią postąpić. Zdawał sobie sprawę z tego, że z tą wojowniczą brunetką nic nie będzie łatwe. Odważył się jednak i położył dłoń na jej plecach. Chciał ją objąć, przytulić, ale wtedy z szatni wypadł Roberto. Ten to miał wyczucie czasu. Natychmiast wyrwał dziewczynę z ramion kolegi oraz porwał w swoje. Ucałował ją w kącik ust, po czym przyjrzał jej się dokładnie.

– Boże, dziewczyno, jak ty się tak dalej będziesz ubierać, to ja przez moje sny z tobą w roli głównej w piekle skończę – zachichotał.

– Sergi – skarciła go delikatnie.

– Ale taka prawda. Nigdy nie widziałem gorętszej laski. Najchętniej oświadczyłbym ci się tu i teraz.

– To może zacznijmy jednak od tej randki, co? – zaniosła się śmiechem.

– Zgadzasz się?

– Przyjedź po mnie o dziewiątej. – zerknęła kątem oka na wściekłego z powodu takiego obrotu spraw bruneta –  Mam ochotę na imprezkę. Muszę odreagować – cmoknęła go w policzek i opuściła ośrodek szkoleniowy. W argentyńskim napastniku aż się zagotowało. Że co? Że wolała Roberto od niego? Ale dlaczego go to w ogóle obchodziło? Co się z nim działo? Chyba się nie… Nie, to niemożliwe. A może jednak?

***

                Nazajutrz chłopcy szykowali się do treningu. Jak zawsze było wesoło. Dani i Geri ganiali się w samych bokserkach i robili wszystkim psikusy, a rozanielony Sergi rozmawiał z Bartrą i Rafinhą.

– Mówię wam! Jak ona wyglądała! – aż jęknął – Nie miałem pojęcia, że można być aż tak seksownym. Miała taką króciutką, obcisłą sukienkę do pół uda i wysokie szpilki. A jak tańczyliśmy! Ja myślałem, że tam normalnie nie wytrzymam i zaciągnę ją zaraz w jakiś ciemny zaułek.

– Ty byś się lepiej treningiem zajął, Roberto – pociągnął go z bara przechodzący obok Leo.

– A ty co, zazdrosny?

– Chyba nie tylko tobie Caballero wpadła w oko – zaśmiał się Marc, którego argentyński napastnik momentalnie zgromił wzrokiem.

– Ja się tam nie dziwię. Ona wszystko ma na miejscu. – wtrącił się Alcantara – Ma spory biust i tyłeczek też niczego sobie.

– Zamkniecie się w końcu?! – wydarła się katalońska „dziesiątka”.

– Stary, a tobie co? – podszedł do niego Alves – Niech sobie pogadają, co cię to obchodzi?

– Nie znoszę jak się tak traktuje kobiety.

– Daj spokój, przecież to ich przyjaciółka. Tak tylko gadają, a żaden z tych mośków nie ma u niej i tak szans. – brunet spojrzał na niego wyczekująco – Za wysokie progi. Chrześnica Rexacha nie umawia się z byle kim – mrugnął do niego.

– To ty wiedziałeś o tym? – zdziwił się.

– No, a ty nie? – jego rozmówca pokręcił przecząco głową – Na którymś wyjeździe, jak byłem z Rafinhą w pokoju, to mi o niej sporo opowiedział. Nie ma dziewczyna lekko.

– Czemu niby? Przecież wujek jej załatwił pracę, no nie?

– Nawet jeśli tak było, w co wątpię, to utrzymała się tu tylko dzięki swojej wiedzy i ciężkiej robocie. Ona ma tylko jego, wiesz? Rodzina się jej wyparła, bo dziewczyna kocha piłkę nożną całym sercem i działa na rzecz klubu.

– Boże, a ja głupi jej powiedziałem, że to przez wzgląd na swojego wujka jest nie do ruszenia. Że boją się ją zwolnić, zwłaszcza, kiedy w perspektywie są wybory w lecie.

– Wiesz co? – popatrzył na niego spod byka – Ty jednak jesteś chyba idiotą. Sorry, Lio, ale taka prawda.

– Wiem – wyszeptał. Wiedział, że powinien ją jakoś przeprosić, ale nie miał pojęcia, w jaki sposób. Może jako zadośćuczynienie zabrałby ją ze sobą do Szwajcarii? Kobiety podobno lubią takie klimaty. Nie, to chyba nie był najlepszy pomysł. A jakby go wyśmiała? Nie, nie mógł sobie na to pozwolić. Wymyśli coś innego.

***
Badum-tsss!
Co Wy na to, moje drogie Czytelniczki? Co sądzicie o zachowaniu Leo? Wyrażajcie w komentarzach swoją opinię. ;)

PS Obiecuję, że next będzie szybciej niż rozdział trzeci! :D