Piąty

                Od powrotu ze Szwajcarii codziennie przeprowadzała rozmowy telefoniczne z obrońcą Los Blancos. Bała się o niego. Chłopak był podłamany całą tą sytuacją z jego byłą niedoszłą. Rubio nie odpuszczała i nie dawała mu spokoju. Nalegała na to, żeby do niej wrócił. Podobno nawet mu zaproponowała, że będzie przymykała oczy na jego ewentualne zdrady. A on? Wyśmiał ją i kazał spadać. Costa nigdy nie przepadała za tą Hiszpanką, ale teraz straciła do niej całkowicie szacunek. To przez nią, krótko mówiąc, nie było z Ramosem najlepiej. Dodatkowo nabawił się kontuzji. Dlatego też w jedną z sobót Caballero wsiadła do pociągu i pojechała do stolicy. Na miejscu była koło piętnastej, a więc tuż po południowym meczu, który z pewnością oglądał. Zapukała do drzwi pięknego domu, a już po chwili stała w wielkim salonie, przytulana przez rosłego Andaluzyjczyka.

– Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że przyjechałaś.

– Pomyślałam, że nudno ci tu samemu. I postanowiłam sprawdzić, czy się nie zapuściłeś. – puściła mu oczko – Ale wszystko wygląda zaskakująco dobrze. Kiedy była Muriel?

– Minęłyście się. – podrapał się niezręcznie po karku – Przepięknie wyglądasz – przysunął się do niej znacząco.

– Wszystko w porządku, dziękuję, że pytasz. Podroż nieco męcząca, ale da się przeżyć. – zaśmiała się perliście i uwiesiła ręce na jego szyi – Jak się czujesz?

– Teraz? Wyśmienicie. – musnął jej nos swoim – Z tobą wszystko jest lepsze.

– Czyżby? – pokiwał głową. Przejechał dłonią po jej odsłoniętym udzie i szybko ściągnął z niej sukienkę. Zachichotała lekko, ale nie pozostała mu dłużna. Po chwilach uniesień leżeli wtuleni w siebie na szerokiej, szarej kanapie. Opierał brodę o jej bark i bawił się ich splecionymi palcami. Przerwał im odgłos telefonu piłkarza. Niechętnie odebrał.

– Czego? – warknął do słuchawki.

– Sergio, tak sobie pomyślałam, że moglibyśmy sobie gdzieś dzisiaj wyjść – zaszczebiotała z drugiej strony Pilar.

– Podziękuję. Mam już plany – spojrzał na chrześnicę Rexacha.

– No to odwołaj.

– Nie ma takiej opcji.

– Ale co może być ważniejsze niż…

– Kochanie, wracaj tu do mnie, bo mi zimno – zatrzepotała rzęsami Costa i powiedziała to na tyle głośno, żeby usłyszała ją rozmówczyni blondyna.

– Słyszałaś? No właśnie. Muszę kończyć. Nara. – rozłączył się i wpił zachłannie w usta brunetki – Kochanie?

– Och, no musiałam cię jakoś uratować od wieczoru z namolną Rubio – tłumaczyła się.

– Jak dla mnie to możesz mówić tak zawsze i wszędzie. I przy wszystkich. – wyszczerzył się, a potem spojrzał na podświetlony wyświetlacz – Przysłała mi smsa. Za godzinę podrzuci mi małego. – pokręcił niedowierzająco głową – Za wszelką cenę chce mnie pozbyć możliwości odbycia z tobą stosunku.

– No to coś jej nie pykło. Za późno – zaśmiała się.

– I dała nam jeszcze godzinę – poruszył zabawnie brwiami, jednocześnie wkładając dłoń pod plecy dziewczyny.

                Po wspólnym prysznicu Caballero ubrała swoje spodnie dresowe i obcisłą koszulkę, które zawsze na wszelki wypadek znajdowały się w szafie Hiszpana. Zaczesała długie, ciemnobrązowe włosy w wysokiego kucyka i udała się do kuchni, by zrobić kawę. Sergio mocno ją do siebie przytulił i cmoknął w odsłonięte ramię, po czym pochwycił jej kubek i sam dopił jego zawartość, co nawiasem mówiąc zdarzało mu się dosyć często. Przynajmniej przy niej.

– Za ile ma być Rubio? – zagadnęła, opierając się o blat.

– Za kilka minut. Czemu pytasz?

– Bo się zmywam. – zaśmiała się z jego miny – Spokojnie, na noc wrócę.

– Ale czemu? Dokąd idziesz?

– Sergio, – umiejscowiła dłonie na jego biodrach – ona przywiezie tutaj zaraz twojego syna. Wiem, że się z nim rzadko widujesz, więc teraz będziesz mógł się nim nacieszyć. Po prostu nie chcę wam przeszkadzać. – wzruszyła ramionami – Przejdę się. Trochę pospaceruję, może jakieś zakupy zrobię…

– Ej, Lívia, – chwycił ją za brodę – nie musisz nigdzie iść. Czemu niby nie możemy spędzić czasu razem? We trójkę? – spuściła wzrok, a on posmutniał – Nie lubisz go, tak?

– Nie, Sergio, to nie tak. – jęknęła – Ja się po prostu nie nadaję do takich rzeczy.

– Posłuchaj, nie proszę cię, żebyś zastępowała mu matkę czy była jego macochą. Po prostu zostań z nami. I tak chcąc nie chcąc jesteś już jego ciocią. A na widok twoich zdjęć mały zawsze się szeroko uśmiecha.

– Moich zdjęć? – zdziwiła się – Ramos, czyś ty zwariował? Pokazujesz swojemu dziecku moje zdjęcia?! – krzyknęła, przypominając sobie, jakie zdjęcia robił im obrońca Realu Madryt.

– Spokojnie, na wszystkich jesteś ubrana. – puścił jej oczko – To jak? Zostaniesz? Spróbuj przynajmniej. Może go polubisz?

– No… dobrze.

                Pięć minut później w drzwiach willi piłkarza zawitała Pilar razem z małym Sergito. Wręczyła mu torbę z rzeczami syna i oświadczyła, że odbierze go nazajutrz o dziesiątej. Ramos zamrugał kilka razy oczami, żeby przyswoić te informacje. Że jak? Że mały miał tu zostać na noc? Przecież nigdy na to nie pozwalała! A teraz? Z jednej strony się cieszył, a z drugiej bał. Cholernie bał. I jak on to miał do jasnej ciasnej powiedzieć Caballero? Cóż, raz kozie śmierć. Najwyżej brunetka zabierze swoje rzeczy i stąd ucieknie. Tylko problem był w tym, że on bardzo nie chciał, żeby chrześnica Rexacha go opuściła…

– Wygląda na to, że zarówno wieczór, jak i poranek spędzimy we trójkę – ucałował syna w główkę. Lekki uśmiech wpłynął na twarz Costy. Kiedy tylko ujrzała malucha, cała jej niepewność zniknęła od tak sobie.

– No, no. Muszę ci powiedzieć, że się całkiem przystojnego synka dorobiłeś – zachichotała.

– No, a jak! – wypiął dumnie pierś – Po tatusiu. Weźmiesz go na chwilę? – podał jej dziecko.

– Ale ja nie wiem…

– Spokojnie, nie zrobisz mu krzywdy. Po prostu go trzymaj. Ja rozpakuję rzeczy – powiedział i zniknął na górze. Chłopczyk bacznie się jej przyglądał, a następnie posłał słodki uśmiech. Zaczął sobie nawijać na rączkę jej włosy, a potem się w nią tak po prostu wtulił. W tej chwili Cara poczuła jakąś dziwną falę ciepła zalewającą jej serce. To było dla niej całkowicie nowe doświadczenie, ale bardzo przyjemne.

***

– Sergito usnął. – oparł się o futrynę sypialni – Teraz jestem już tylko twój.

– Sergio. – skarciła go, kiedy przyssał się do jej szyi – Przypominam, że twój syn jest za ścianą.

– Będziemy cicho – mrugnął porozumiewawczo i szybko pozbawił ich ciuchów.

                Spali wtuleni w siebie. Dłonie piłkarza zadomowiły się na brzuchu brunetki, a ona przykryła je swoimi. Obudził ich płacz. Leniwie otworzyła oczy i zerknęła na zegarek. 1:40. Jęknęła i lekko odsunęła od siebie blondyna. Chciała już wstać, ale ten pociągnął ją z powrotem na łóżko. Cmoknął szybko jej usta i sam się podniósł.

– Ja pójdę. Śpij.

                Leżała, ale nie mogła zasnąć. Minęło już ponad trzydzieści minut, a Ramos nadal nie wracał. Nieco ją to zaniepokoiło. Wstała i ruszyła cichutko do pokoju Juniora. Oparła się o ścianę i podświadomie uśmiechnęła. Sergio Senior siedział w fotelu z malcem na rękach i spał, a dziecko się w niego wpatrywało. Podeszła do nich oraz delikatnie przejęła Sergito. Przytuliła go i zaczęła kołysać. Po niespełna pięciu minutach malec znajdował się już w Krainie Morfeusza. Ostrożnie ułożyła go w białym łóżeczku i nakryła kołderką w niebieskie misie. Niespodziewanie na tali poczuła uścisk.

– Jak ty to zrobiłaś? – wyszeptał – Nie chciał zasnąć.

– Kobieca ręka – zachichotała.

– Widzisz? – obrócił ją w swoją stronę – Nadawałabyś się na matkę. I nie wmówisz mi, że nie. Widzę, jak się nim opiekujesz. Mimo że to twój pierwszy raz. Jesteś wspaniała i masz wielkie serce. Niech to w końcu dotrze do tego twojego móżdżka. – ucałował ją w czoło – Potrafisz kochać.

– Co nie zmienia faktu, że się boję, Sergio – mruknęła w jego szyję.

– Już nie zaprzeczasz, że potrafisz kochać. Uznajmy to za mój osobisty sukces – skradł jej szybkiego buziaka i wrócili do sypialni.

***
Skoro mamy Święta, to i rozdział bardziej "rodzinny" ;D
Wesołych Świąt, moje kochane! <3