Ósmy

                Mimo końca sezonu, w klubie panowała tak zwana nerwówka, która niestety dotyczyła również Caballero Costy. Dziewczyna właśnie siedziała z w biurze z ustępującym prezydentem.

– Tak więc chciałbym, żebyś mnie oficjalnie poparła w nadchodzących wyborach – zakończył swój wywód.

– To jakiś żart, tak?

– Ależ skądże. Jesteś socio, dbasz o klub, świetnie wykonujesz swoje obowiązki. Kogoś takiego będę potrzebował w zespole.

– O ile wygrasz.

– Nie zakładam innej opcji – uśmiechnął się szeroko.

– A ja z kolei mam nadzieję na zmianę warty.

– Co? Chcesz wystąpić przeciwko mnie? – wytrzeszczył oczy. W międzyczasie do środka wszedł Messi, ale dziewczyna nie ukróciła rozmowy, a wręcz przeciwnie.

– Bo co ty niby reprezentujesz, co? Myślisz, że tryplet to twoja zasługa? Tryplet to zasługa tylko i wyłącznie sztabu trenerskiego, który skompletował sobie Enrique i piłkarzy! Nie pamiętasz już, że sprzeciwiałeś się pomysłowi ściągnięcia tu Lucho? To zarząd naciskał. Ty potrafiłeś jedynie podpisać umowę z Katarem i spieprzyć La Masię. Razem z Rosellem narobiliście tyle przekrętów, że teraz ciągle straszą was procesami. Powiedz mi, co dla ciebie znaczy cantera? W ciągu trwania twojej kadencji byłeś tam chociaż raz? Rozmawiałeś z wychowawcami, trenerami młodzieżówek, z samymi zawodnikami? A nie, sorry, przecież ty nawet z Alvesem nie potrafiłeś porozmawiać to co dopiero z jakimiś gówniarzami, nie? Kto by się tam przejmował ich potrzebami? Przecież można wydawać grube miliony na piłkarzy z innych szkółek. A co tam, niech się inne kluby na nas bogacą, a my będziemy znowu podpadać FIFA i UEFA, i jeszcze sądowi. Łapówkami da się wszystko załatwić, nieprawdaż? Myślisz, że nikt nie wie o twoich brudnych interesach? To się grubo mylisz! A, i jak sądzisz, że komisja zarządzająca w czasie okresu wyborczego zrobi cokolwiek poza jasnymi wskazaniami trenera, to się przeliczysz.

– Jak tak możesz?

– Ktoś w końcu musiał ci wygarnąć prawdę prosto w oczy, Bartomeu. – Leo stanął przy swojej dziewczynie – Poprę Laportę. Kilku chłopaków też się nad tym zastanawia, a nawet jeśli nie zrobią tego głośno, to i tak na niego zagłosują. Przylecę tu specjalnie w trakcie moich wakacji, żeby zagłosować. A teraz żegnamy pana – wskazał mu drzwi i ucałował brunetkę.

– Dobra robota, Messi Cuccittini.

– Ale mu nagadałaś, Caballero Costa.

– Ktoś w końcu musiał – wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się niewinnie.

***

                Po wczorajszym finale Ligi Mistrzów pozostały wspomnienia i wielka fiesta w stolicy Katalonii podczas parady, a następnie na Camp Nou. Przyleciała wcześniejszym samolotem, by zjawić się na południowym spotkaniu zarządu. Wkrótce miała zostać ogłoszona dymisja, a władza przejść w chwilowe posiadanie Komisji Technicznej, w której skład miała wejść między innymi Caballero Costa.

                Zasiadła przy wielkim stole i uważnie wysłuchiwała słów urzędującego jeszcze prezydenta Bartomeu. Mówił ciekawe rzeczy, nie ma co.

– Dobra, Josep, ale nie uważasz, że stawiasz nas w nieco niezręcznej sytuacji? Przecież oczywiste jest, że kontrkandydaci będą się burzyć – zabrała głos.

– Cara, może i masz rację, ale to nie są moje wymysły. Zresztą ty powinnaś wiedzieć to najlepiej, bo rozmawiałaś z Luisem i wiesz, jakich potrzebuje zawodników do wzmocnienia. Z tej listy, którą mi wręczył, i którą ty też znasz, założę się, że na pamięć, udało mi się przeprowadzić wstępne negocjacje z dwoma z nich. Tutaj macie wszystkie potrzebne informacje. Teraz dokończenie kwestii ich transferów leży już w waszej gestii. Ja nie mogę zrobić teraz nic więcej. Fakty są takie, że obaj są chętni do współpracy, a trener ich chce. Nie sądzę, żebyście przekroczyli swoje kompetencje, kontraktując ich. Takie jest moje zdanie.

– On chyba ma rację. – odezwał się Charly – I tak każdy z kandydatów będzie podważał nasze decyzje, a my nic na to nie poradzimy.

– W porządku, więc co proponujecie? – odezwał się Julio.

– Najpierw zakończmy sprawę prawej obrony. Ale moment, ty jeszcze zdążysz podpisać się pod jego transferem, tak? – zwrócił się do prezydenta Marc.

– No tak. Ale ja chciałem jeszcze porozmawiać z Danielem. Powoli mięknie. – usłyszał prychnięcie chrześnicy Rexacha – Co? Czyżbyś maczała w tym palce?

– Ja? Skądże. – pokręciła głową – Powiedzmy, że ma bardzo mądrych kolegów w szatni. Nie masz dużo do roboty. Po prostu podpiszcie umowę i tyle. On chce zostać.

– W porządku. W takim razie ty polecisz jutro do Sewilli i doprowadzisz sprawę Vidala do końca.

– Co? Żartujesz? – wytrzeszczyła oczy.

– Spokojnie, dasz sobie radę – mrugnął do niej. To ich ostanie spięcie spowodowało, że mu zaimponowała i tylko zyskała w jego oczach.

***

– No, no, nasze gratulacje. – zaśmiał się przewodniczący Komisji Technicznej – Dzielnie i prężnie działasz. Odwaliłaś kawał świetnej roboty z Aleixem. Pokazałaś, że się naprawdę znasz na rzeczy.

– Dziękuję – uśmiechnęła się niepewnie. Było to już kolejne zebranie całej grupy. Od kilku dni spotykali się codziennie. Musieli jakoś zarządzać klubem. I to tak, żeby nie ucierpiał na toczącej się kampanii.

– I właśnie w związku z tym stwierdziliśmy, że zajmiesz się też drugim transferem.

– Co? Myślałam, że…

– Sanllehí i Cury będą w Rio rozmawiać o Gersonie, a Braida i Soler spotkają się z włodarzami Juve w sprawie ewentualnego transferu Pogby. Tak więc pozostajesz nam tylko ty, Caballero. Razem z Rexachem dogadacie wszystkie szczegóły, a potem zobaczymy. Najlepiej by było, gdyby zakontraktowania dokonał nowy zarząd…

– Dobrze wiesz, że chciałam polecieć do Chile na Copa America… – jęczała.

– Nie pierwsze i nie ostatnie Copa w twoim życiu.

– Ale…

– Żadnego „ale”. Możemy umówić się tak, że polecisz na finał, jak już wszystko ustalisz, w porządku?

– Dobra. – westchnęła – Kto tym razem?

– Wzmocnienie drugiej linii. – rzucił tajemniczo – Sama zobacz – podsunął jej teczkę zawierającą informacje zgromadzone przez Bartomeu.

– Serio? – zdziwiła się – I on chce tu przejść? Nie spodziewałabym się. No nic. O której ten lot?

– O ósmej.

***

                Weszła do mieszkania i opadła na kanapę. Odchyliła głowę do tyłu i przymknęła oczy. Kilka minut później usłyszała dźwięk przychodzącej wiadomości. Szybko przeczytała i włączyła laptopa. Bez zawahania odebrała połączenie od znajdującego się na zgrupowaniu Argentyńczyka. Uśmiechnęła się do niego blado.

– Hej, kochanie. Tęsknię za tobą cholernie. – zrobił smutną minkę, ale zauważył zły nastrój swojej rozmówczyni – Cara, coś się stało?

– Nie. – westchnęła – Też tęsknię – usiadła po turecku.

– Już niedługo. – zaśmiał się – Kiedy przylatujesz? – dziewczyna odwróciła wzrok – Cara, hej, kiedy przylatujesz? – dopytywał. Nie wiedział, co się działo.

– Lio… – spojrzała na ekran – Nie mogę.

– Ale co nie możesz?

– Nie dam rady przyjechać, rozumiesz? Mam na głowie kolejne negocjacje. Nie wyrobię się… – oczy zaszły jej łzami.

– Jakie, kurwa, negocjacje?! Przecież jest okres wyborczy, a na dodatek mamy zakaz transferowy! Więc jakie, do cholery, negocjacje?! Co oni znowu wymyślili?!

– Lio, Lucho poprosił o wzmocnienie dwóch pozycji, więc działamy w tym kierunku. Z Vidalem się udało, to teraz czas na drugi krok…

– No dobra, ale przecież ty nie jesteś tam sama, nie? Nie może jechać ktoś inny? – zapytał z wyrzutem.

– Dwóch leci do Brazylii w sprawie Gersona, a kolejnych dwóch do Turynu, żeby zablokować transfer Pogby. Na tych sprawach znam się tylko jeszcze ja. No i Charly. Ale to już nie ten sam umysł strategiczny co kiedyś. Sam nie poleci. No i jedziemy tam razem. – przez chwilę panowała między nimi cisza – Lio, ja naprawdę chciałam przyjechać. Powiedziałam im wtedy, że zgadzam się być w tej durnej komisji pod warunkiem, że pojadę na Copa America.

– No i się zgodzili.

– Jak widać zmienili zdanie. – prychnęła – Jesteś bardzo zły?

– Zły? Nie, nie jestem zły. Jest mi po prostu przykro, że mimo obietnic nie będzie cię tutaj. Najnormalniej w świecie jest mi przykro…

– Lio… – zaczęła, ale jej szybko przerwał.

– Ja muszę kończyć. Zdzwonimy się. Cześć.

– Ale… – jęknęła, kiedy się rozłączył – Ja cię chyba kocham… – wyszeptała i samotna łza spłynęła po jej policzku. Dlaczego świat musiał jej się sprzeciwiać? To nie było fair. Czy ona nie mogła być nigdy szczęśliwa? 

***

                Czwartego lipca około godziny osiemnastej czasu środkowoeuropejskiego wylądowała w stolicy Chile. Zameldowała się w hotelu i udała do pokoju. Tam założyła krótkie jeansowe shorty i koszulkę Albicelestes z numerem dziesiątym na plecach, którą w ostatniej chwili załatwił jej Mascherano. Przygotowana udała się na Estadio National, gdzie zasiadła na przydzielonym jej miejscu.

                Mecz się rozpoczął, a ona bacznie śledziła każdą akcję, każde zagranie, położenie piłki. Szczególną uwagę zwracała na kapitana reprezentacji obecnych wicemistrzów świata. Chłopak starał się jak mógł, zostawiał serce na boisku, pomagał kolegom, dwoił się i troił, ale to nie przynosiło efektów. Do tego stopnia, że rywalizację w finale musiał rozstrzygnąć konkurs rzutów karnych. Messi strzelił. Ale co z tego, skoro dwóch jego kolegów spudłowało, a Chilijczycy kolejno zostawiali Romero bez szans? Był wściekły. Kolejne mistrzostwa. Kolejna tak wielka impreza reprezentacyjna, a w finale przegrali. Znowu. To już go zaczynało drażnić. Był świetnym piłkarzem, tak? No to dlaczego do cholery nie potrafił wygrywać z reprezentacją, skoro z klubem szło to bardzo dobrze? Chciało mu się płakać. Było mu wstyd. Wstyd, że znowu nie wygrał dla swojego kraju. Czuł się winny porażce. W końcu od niego wymagali zawsze najwięcej. Chcieli często niemożliwego. A on przecież był tylko zwykłym śmiertelnikiem. Nie żadnym kosmitą! Był pewien, że spadnie na niego fala krytyki. I jeszcze ci durni ludzie chcieli mu wręczyć nagrodę dla MVP turnieju?! Posłał ich do diabła. Jedyne czego chciał, to zniknąć. Zaszyć się gdzieś. Najlepiej razem z Carą. Właśnie, Cara. Miała tu być. Zarzekała się, że finału za nic w świecie nie przegapi. Ale chyba znowu nie dotrzymała słowa. Nigdzie jej nie widział. Znów się na niej zawiódł…

                Ze smętną miną kroczył z kumplami z drużyny do szatni. Szedł pierwszy. To, co tam zobaczył, zmiękczyło jego serce. Już nie uważał tego dnia za najgorszy w swoim życiu. Dlaczego? Bo na przydzielonym mu miejscu siedziała piękna Hiszpanko–Portugalko–Brazylijko–Argentynka w koszulce reprezentacji Argentyny. I to z jego numerem! Natychmiast do niej podbiegł i porwał w ramiona.

– Przykro mi – wyszeptała mu na ucho.

– Jakoś to przeżyję. – silił się na uśmiech, ale nie bardzo mu to wychodziło – Dziękuję, że przyjechałaś, to wiele dla mnie znaczy. I ta koszulka…

– Cii… – położyła mu palec na ustach – Przebierz się, a ja poczekam na zewnątrz.

                Po niecałym kwadransie jechali już do jej hotelu. Cały czas trzymał ją za rękę, a ona starała się go jakoś pocieszyć, podnieść na duchu. Zaraz po przekroczeniu progu pokoju, zaczęli się namiętnie całować. Ich ubrania znikały w zawrotnym tempie. Nie potrafili, ani nie chcieli pohamować tego wybuchu namiętności. Zatracili się w sobie i świetnie się z tą myślą czuli. Nie obchodziło ich w takich momentach nic poza nimi samymi.

Leżeli zmęczeni, Lionel miał głowę ułożoną na klatce piersiowej swojej dziewczyny, a ona czule przeczesywała palcami jego ciemne włosy. Argentyńczyk pragnął bliskości Caballero bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Potrzebował jej. Jej i jej wsparcia. Kilka najbliższych tygodni na pewno nie będzie dla niego najprzyjemniejszych – prasa mu nie odpuści. Krytycy znów będą w żywiole.

– Wiesz, kochanie, chyba zrobię sobie na razie odpoczynek od występów w reprezentacji – rzucił niepewnie i objął ją jeszcze mocniej.

– Co? – zdziwiła się – Myślałam, że to to było zawsze dla ciebie najważniejsze.

– No tak, ale sama jutro zobaczysz, że cała Argentyna uzna, że ten przegrany turniej to tylko i wyłącznie moja wina. Że w Barcelonie strzelam jak natchniony, a tutaj zdobyłem tylko dwa gole i to oba z karnego. To dla mnie za dużo. Staram się, haruję jak wół, ale to nic nie daje. Co ja na to poradzę? Naprawdę jestem taki zły?

– Kochanie, nie jesteś zły. Jesteś najlepszym piłkarzem świata.

– Na imprezie u Jordiego mówiłaś coś innego – przypomniał, a ona wywróciła oczami.

– Bo chciałam cię wkurzyć. A według mnie jesteś lepszy niż Cris czy Lewandowski. Jesteś najlepszy.

– Jakbym nim faktycznie był, to wygralibyśmy dzisiaj. I rok temu w Brazylii też – fuknął.

– Lio, nie mów tak. To nie twoja wina. Drużyna składa się z jedenastu osób i przede wszystkim ze stratega, którym jest, a przynajmniej powinien być trener. Sorry, ale już nawet ja przeprowadziłabym lepsze zmiany niż Martino.

– Kochanie, zostań naszym selekcjonerem. – cmoknął ją w żebro – Może wtedy coś w końcu wygramy? – zachichotał.

– Humorek nieco lepszy? – jeździła paznokciami po jego bicepsie.

– Tak, bo ty tutaj jesteś. No i zaraz zaczynam wakacje – uśmiechnął się błogo. Przeszkodził im dźwięk komórki dziewczyny. Spojrzała krzywo na wyświetlacz i niechętnie odebrała. Chwilę porozmawiała, a w zasadzie wysłuchała swojego rozmówcy i odłożyła ze złością telefon na stolik. Brunet się nieco uniósł i spojrzał na wybrankę swojego serca. Od razu wiedział, że coś było nie tak.

– Co jest? – spytał, chociaż bał się odpowiedzi.

– Pieprzony Adell nie potrafi podjąć decyzji! – zdenerwowała się.

– To znaczy?

– To znaczy, że jest idiotą.

– Możesz jaśniej? Co ci takiego powiedział?

– Poinformował mnie, że w poniedziałek o osiemnastej mam się stawić na zebraniu komisji zarządzającej. I że już mi zamówili na jutro bilet. W południe wylatuję – przykryła oczy dłońmi.

– Co? Czemu niby?! – wściekał się – Mieliśmy przecież razem spędzić wakacje w Rosario!

– Wiem, Lio, ja to wszystko świetnie wiem. Ale co ja ci na to poradzę? To moja praca.

– To ją rzuć. Pieniędzy nam raczej nie zabraknie.

– Przestań. – skarciła go – Robię to, co kocham. Pomagam klubowi.

– Co tym razem? Co się takiego stało tym razem?

– Musimy podjąć decyzję w sprawie Ardy. Ja się zajmowałam negocjacjami. Chcieliśmy, żeby ostateczną decyzję podjął już nowy zarząd, ale nie ma czasu. Atletico chce to zakończyć jak najszybciej, bo mają też inne oferty. On też chciałby już znać swoją przyszłość. – westchnęła głośno – No i w poniedziałek na tym zebraniu mamy podjąć ostateczną decyzję. Ramon się boi krytyki ze strony kandydatów, ale w tej sytuacji nie mamy chyba zbytnio wyboru. Lucho go chciał, a to trener powinien sobie ustalać kadrę, nie zarząd. No więc prawdopodobnie lecę po to, żeby zagłosować na „tak” dla Turana. – przyjrzała mu się – Lio, przepraszam. Znowu cię rozczarowuję. Nie chcę tak – wyszeptała, a pojedyncza łza wyrwała się spod jej powieki. Starała się. Chciała, żeby ten związek wypalił, ale nic nie szło tak, jak powinno.

– Ja też nie chcę. – pogładził ją po policzku – Ile ci to zajmie?

– Mam nadzieję, że niedługo. Myślę, że zebranie potrwa jakąś godzinkę i to wszystko.

– A prezentacja?

– Jak już będzie wszystko dogadane, to ja się zmywam. Nic mnie nie obchodzi. Niech przewodniczący podpisuje kontrakt, a ja spadam do Argentyny. Do mojego mężczyzny – uśmiechnęła się szeroko, co natychmiast podchwycił napastnik.

– Ale pamiętaj, daję ci czas do wtorku do dwudziestej drugiej. Jak cię nie będzie, to osobiście po ciebie przyjadę. I miej spotkanie, zebranie nawet z samym papieżem. Nic mnie to nie interere. Porywam cię i już. Jestem spragniony towarzystwa mojej ukochanej, jasne? Muszę się tobą nacieszyć. Zaraz się przecież znowu zacznie sezon.

– Może w nowym sezonie nie będę już pracować w klubie? Zależy kto wygra wybory.

– Ta, jasne. I tak po prostu z ciebie zrezygnują. Z tej, która wynegocjowała Suareza, Vidala i Turana. – zaśmiał się – Mogę się założyć, że jakbyś to ty pojechała do Turynu, to wróciłabyś do Barcelony z Pogbą i podpisanym kontraktem – mrugnął porozumiewawczo.

– Och, kochanie, jak ty we mnie wierzysz.

– No pewnie, że tak. Jak ja będę negocjował przedłużenie kontraktu, to powiem, że rozmawiam tylko z panienką Caballero Costą. – uśmiechnął się cwano – Ciekawe, jak mnie przekonasz do swojej oferty.

– Myślę, że jakieś argumenty by się znalazły – zachichotała, kiedy zaczął całować jej szyję.

– No ja myślę – wpił się zachłannie w jej usta.

***

– Kochanie? – wyszczerzyła się do telefonu.

– Tak? – ziewnął. No tak, inne strefy czasowe.

– Trzydzieści cztery miliony stałych, siedem zmiennych, pięć lat i możliwość odsprzedania z powrotem do Madrytu za trzydzieści stałych, jeśli przyszły zarząd go nie zechce w klubie, w co szczerze wątpię, bo trener go chce.

– No to super. Kiedy prezentacja?

– W piątek. Ale to nie jest ważne. Właśnie za chwilkę wsiadam do samolotu i lecę do ciebie.

– Naprawdę? – ucieszył się.

– Tak. Odbierzesz mnie z lotniska?

– Jasne. Już się nie mogę doczekać.

***
Taki trochę #flashbackfriday do roku 2015. ;-) Rozdział trochę z rodzaju przejściowych, ale przez niego macie bardziej poznać naszą bohaterkę.
Podrzucam także link do mojego profilu na Wattpad: https://www.wattpad.com/user/Loba712